کد مطلب:49787 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:6

گنجینه پرسمان » قرآن

چرا بعد از كشف هر حقيقت علمي ادعا مي كنيم كه اين حقيقت در قرآن بيان شده است؟

در اين راستا نكات چندي مطرح است كه بايد بدان توجه داشت: 1- از آن رو كه علم دست خوش نوسان است و هر روز تئوري تازه اي به بازار علم مي آيد و تئوري هاي قبلي را يا به كلي ابطال نموده يا دستخوش تزلزل مي سازد، لذا مفسران در تطبيق آيات قرآن با علوم روز با احتياط و دست به عصا راه مي روند. به ديگر عبارت: علما و دانشمندان از اظهار اين نكات خودداري نموده واجازه نمي دهند اشتباهات گذشته تكرار شود. 2- برخي مسائل از قبل هم گفته شده است؛ از باب نمونه در قرآن چنين آمده است: {A{/Bوَ مِنْ آياتِهِ خَلْقُ اَلسَّماواتِ وَ اَلْأَرْضِ وَ ما بَثَّ فِيهِما مِنْ دابَّةٍ{w1-13w}{I42:29I}/}A}؛ {Mاز نشانه هاي قدرت الهي خلقت آسمان و زمين و جنبنده هايي است كه در آن دو پراكنده اندM}»، {V(شوري، آيه 29)V}. در اين آيه به وجود جنبنده در غير كره زمين اشاره شده، در حالي كه هنوز بشر به موجود زنده اي در كرات ديگر دست نيافته است. 3- در قرآن به قرائني درباره برخي از موضوعات اشاره مي شود كه كاملاً روشن نيست؛ وقتي يك مسأله علمي كشف شد، آن گاه روشن مي شود قرائن به چه چيزي اشاره داشته است. در اين آيه دقت كنيد: {A{/Bرَفَعَ اَلسَّماواتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَها{w3-7w}{I13:2I}/}A}؛ {Mخداست آن ذات پاكي كه آسمان ها را بدون ستوني كه مشاهده كنيد برافراشته است M}»، {V(رعد، آيه 2)V}. تا قبل از اين كه جاذبه زمين و اجرام مادي توسط «نيوتن» كشف شود معناي اين آيه در هاله اي از ابهام بود، ولي وقتي جاذبه كشف شد، معناي آيه وضوح بيشتري پيدا كرد. چون مي دانيد در عالم طبيعت براي هر چيزي سببي قرار داده شده و بر اين اساس بر افراشتن آسمان ها بدون سبب امكان ندارد. بنابراين پايه و نيرويي وجود دارد، ولي آن را نمي بينيم. 4- برخي از آيات صراحت داشته و نياز به توضيح و گفتن ندارد. قرآن مجيد با صراحت مي فرمايد {A{/Bوَ اَلشَّمْسُ تَجْرِي لِمُسْتَقَرٍّ لَها{w1-5w}{I36:38I}/}A}؛ {Mخورشيد بر مدار معين خود در جريان و گردش است M}»، {V(يس، آيه 38)V}. مدت مديدي بشر را تصور بر آن بود كه خورشيد جزو ثوابت است و از خود حركتي ندارد. آن روز كه اين آيات نازل شد، فرضيه هيئت «بطلميوس» بر محافل علمي حاكم بود، طبق اين فرضيه اجرام آسماني به خودي خود گردشي نداشتند، بلكه در دل افلاك كه اجسامي بلورين و متراكم همچون طبقات پوست پياز بودند، ميخكوب شده بودند و حركت آنها تابع حركت افلاكشان بود. بنابراين در آن روز نه شناور بودن خورشيد مفهوم داشت و نه حركت طولي و جرياني آن. اما بعد از فرو ريختن پايه هاي فرضيه «بطلميوس» در پرتو كشفيات قرون اخير، اين نظريه قوت گرفت كه خورشيد در مركز منظومه شمسي ثابت و بي حركت است و تمام منظومه شمسي پروانه وار به گرد او مي چرخند. در اين جا باز مفهوم آياتِ فوق كه حركت طولي و دوراني را به خورشيد نسبت مي داد، روشن نبود تا اين كه باز علم به پيشرفت خود ادامه داد و در اين اواخر چند نوع حركت براي خورشيد ثابت شد: 1- حركت وضعي آن به دور خودش، 2- حركت طولي آن همراه منظومه شمسي به سوي نقطه مشخصي از آسمان، 3- حركت دوراني آن همراه با مجموعه كهكشاني كه جزئي از آن است {V(تفسير نمونه، ج 18، ص 388)V}. 5- در تفسير برخي از آيات تصريح شده است: مطلب بر ما روشن نيست و بايد در انتظار بمانيم تا حقايق جديدي كشف شود. از باب نمونه: {A{/Bخَلَقَ سَبْعَ سَماواتٍ وَ مِنَ اَلْأَرْضِ مِثْلَهُنَ {w3-9w}{I65:12I}/}A}؛ {Mخدا كسي است كه هفت آسمان را آفريد و مانند آن آسمان ها از زمين خلق فرمودM}»، {V(طلاق، آيه 12)V}. منظور از هفت آسمان و هفت زمين هنوز كاملاً مشخص نيست و بايد در انتظار پيشرفت ابزار و كشفيات جديد بود. با اين بيان كساني را كه چنين اعتراضي مي كنند، بايد به نكات فوق توجه داد و از آنان دعوت كرد كه به مطالعه بيشتري بپردازند.